GW5046/B112
u5r
Jch weiß noch ettlich faßnacht narren
Die jnn der dorenkapp beharren
Wann man heilig zyt sol vohen an
So hyndern sie erst yederman
Eyn teyl / die dnt sich vast berutzen
Antlitt / vnd lib sie ganz verbutzen
Vnd louffen so jn bucken wiß
Jr anschlag stat vff hlem yß
Mancher will nit / das man jn kennt
Der sich doch selbst z letsten nennt
So jm der kopff schon ist vermacht
Will er doch / das man vff jn acht
Dz man sprech / schow min herr von
Runckel
Der kumbt vnd bringt am arm eyn kunckel
Es mß jo ettwas groß bedütten
Das er doch kumbt z armen lüten
Durch syn demt vnß dt besehen /
Syn meynung ist / er wolt gern schmehen
Vnd eym z faßnacht eyger legen
Die guck guck syngend jn dem meygen /
Kcheln reicht man jn manchem huß
Do wger wer man blib dar vß
Vrsach z zelen / ist so vil
Das ich vil lieber schwigen will /
Aber die narrheyt hat erdacht
Das man sch freüden z faßnacht
So man der selen heyl solt pflegen
u5v
So gnt die narren erst den segen
Vnd schent dann jr fst har für
Das es vast nacht sy vor jr tür
Der narren / kyrchwych man wol kennt
Jo wol vast nacht würt es genennt
Man loufft dar affter vff den gassen
Jm moß / als solt man ymen fassen
Welcher dann mag syn schllig gantz
Der meynt er hab billich den krantz
Von eym huß z dem andern loufft
Groß füllen er on bar gelt koufft
Des selb dick wrt noch mitter nacht
Der tüfel hat das spiel erdacht
So man solt schen selen heyl
Das man erst dantz am narren seyl
Mancher der füll dt so vergessen
Als solt er jn eym jor nit essen
Vnd loßt sich nit bengen mit
Das er sich füll biß metten zytt
Verbottne spiß schadt dann nitt
Man isßt die selb biß gegen tag
Worlich ich das sprich / red / und sag
Jrn glouben als schentlich bestatten
Vnd dnt mit wercken kleynen schyn
So wir jm anfang vnser andacht
Z rüsten erst dryg / vier / vaßnacht
Vnd werden erst on synnen gar
Das selb das wert dann durch das jar
u6r
Brechen das houbt der vasten ab
Do mitt sie mynder krefften hab /
Wenig sich z der schen nahen
Das sie mit andacht die entpfahen
Frchten die sch die werd sie bissen
Lieber wendt sie jr antlitt bschissen
Vnd sich bermen / wie eyn kol
Des tüfels zeychen gfelt jn wol /
Das zeichen gots / went sie nit han
Die frowen gont dann gern z strossen
Das man sie dest baß künn bemossen
Der kyrchen schonen ettlich nitt
Sie louffen dryn / vnd durch die mitt
Vnd dnt die frowen drynn beschmieren
Das halt man für eyn groß hofieren
Die wst rott / dt den esel tragen
Der sie die gantz statt macht vmb jagen
So ladt man dann z dantz vnd stechen
Do mß man erst die sper brechen
Vnd bringen narren recht z samen
Buren / hantwerck / dnt sich nit schamen
Vnd nemen sich ouch stechens an
Der mancher doch nit ryten kan
Des würt mancher gestochen dick
Das jm der hals bricht oder rück /
Das soll eyn hübscher schympff dann syn
Dar noch füllt man sich dann mit wyn
Von keyner vasten weiß man sagen
Das wesen wrt ob vierzehen tagen
u6v
Die fast gantz vß / an ettlich enden
Die karrwch dt sie kum abwenden
So kumbt man z der bicht z zyt /
Wann man die hültzen tafflen lüt
So vacht man dann den ruwen an
Das man well morndes wider dran
Dem narren seil me hengen noch
Die gwychten fladen vnß nit schmecken
Das houbt das dt man bald entdecken
Es mag gar licht eyn wynd har fegen
Er dt den frowen die sturtz ab wegen
Die hangen an den nchsten hecken
Die frowen went sich vngern decken
Reytzen do mitt die mann vnd knaben
Die narrenkapp sie lieber haben
Das man die oren dar vß streck
Dann das man sich mit stürtzen deck
Do mit so mag ich wol beschliessen
Wie wol ettlich hant drab verdriessen
Das / wo man scht alleyn fastnacht
Das nyemer druß wurt recht andacht
Vnd wie wir schicken vnß z gott
Loßt er vnß dick biß jn den dott
Die narrenkapp hat angst vnd nott
Vnd mag nit so vil rwen han
Das sie doch blib die fasten stan
Man streifft sie jn der karrwoch an
GW5046/B112
u5r
Jch weiß noch ettlich faßnacht narren
Die jnn der doꝛenkapp beharren
Wann man heilig ʒyt ſol vohen an
So hyndern ſie er yederman
Eyn teyl/die dnt ſich va beruen
Antlitt/vnd lib ſie ganʒ verbuen
Vnd louffen ſo jn bucken wiß
Jr anſchlag at vff hlem yß
Mancher will nit/das man jn kennt
Der ſich doch ſelb ʒ leten nennt
So jm der kopff ſchon i vermacht
Will er doch/das man vff jn acht
Dʒ man ſpꝛech/ſchow min herr vō Rūckel
Der kumbt v bꝛingt am arm eyn kunckel
Es mß jo ettwas groß bedütten
Das er doch kumbt ʒ armen lüten
Durch ſyn demt vnß dt beſehen/
Syn meynung i/er wolt gern ſchmehen
Vnd eym ʒ faßnacht eyger legen
Die guck guck ſyngend jn dem meygen/
Kcheln reicht man jn manchem huß
Do wger wer man blib dar vß
Vrſach ʒ ʒelen/i ſo vil
Das ich vil lieber ſchwigen will/
Aber die narrheyt hat erdacht
Das man ſch freüden ʒ faßnacht
So man der ſelen heyl ſolt pflegen
u5v
So gnt die narren er den ſegen
Vnd ſchent dann jr f har für
Das es va nacht ſy voꝛ jr tür
Der narren/kyrchwych man wol kennt
Jo wol va nacht würt es genennt
Man loufft dar affter vff den gaen
Im moß/als ſolt man ymen faen
Welcher dann mag ſyn ſchllig gan
Der meynt er hab billich den kran
Von eym huß ʒ dem andern loufft
Groß füllen er on bar gelt koufft
Des ſelb dick wrt noch mitter nacht
Der tüfel hat das ſpiel erdacht
So man ſolt ſchen ſelen heyl
Das man er dan am narren ſeyl
Mancher der füll dt ſo vergeen
Als ſolt er jn eym joꝛ nit een
Vnd loßt ſich nit bengen mit
Das er ſich füll biß metten ʒytt
Verbottne ſpiß ſchadt dann nitt
Man iſßt die ſelb biß gegen tag
Woꝛlich ich das ſpꝛich/red/und ſag
Das weder Juden/Heyden/Datten
Jrn glouben als ſchentlich beatten
Als wir die krien wellen ſyn
Vnd dnt mit wercken kleynen ſchyn
So wir jm anfang vnſer andacht
Ʒ rüen er dryg/vier/vaßnacht
Vnd werden er on ſynnen gar
Das ſelb das wert dann durch das jar
u6r
Brechen das houbt der vaen ab
Do mitt ſie mynder krefften hab/
Wenig ſich ʒ der ſchen nahen
Das ſie mit andacht die entpfahen
Fꝛchten die ſch die werd ſie bien
Lieber wendt ſie jr antlitt bſchien
Vnd ſich bermen/wie eyn kol
Des tüfels ʒeychen gfelt jn wol/
Das ʒeichen gots/went ſie nit han
Mit Chrio went ſie nit eran
Die frowen gont dann gern ʒ roen
Das man ſie de baß künn bemoen
Der kyrchen ſchonen ettlich nitt
Sie louffen dryn/vnd durch die mitt
Vnd dnt die frowen drynn beſchmieren
Das halt man für eyn groß hofieren
Die w rott/dt den eſel tragen
Der ſie die gan att macht vmb jagen
So ladt man dann ʒ dan vnd echen
Do mß man er die ſper bꝛechen
Vnd bꝛingen narren recht ʒ ſamen
Buren/hantwerck/dnt ſich nit ſchamen
Vnd nemen ſich ouch echens an
Der mancher doch nit ryten kan
Des würt mancher geochen dick
Das jm der hals bꝛicht oder rück/
Das ſoll eyn hübſcher ſchympff da ſyn
Dar noch füllt man ſich dann mit wyn
Von keyner vaen weiß man ſagen
Das weſen wrt ob vierʒehen tagen
u6v
Die fa gan vß/an ettlich enden
Die karrwch dt ſie kum abwenden
So kumbt man ʒ der bicht ʒ ʒyt/
Wann man die hülen tafflen lüt
So vacht man dann den ruwen an
Das man well moꝛndes wider dran
Dem narren ſeil me hengen noch
Gon Emaus i vnß allen goch
Die gwychten fladen vnß nit ſchmecken
Das houbt das dt man bald entdecken
Es mag gar licht eyn wynd har fegen
Er dt den frowen die ur ab wegen
Die hangen an den nchen hecken
Die frowen went ſich vngern decken
Reyen do mitt die ma vnd knaben
Die narrenkapp ſie lieber haben
Das man die oꝛen dar vß reck
Dann das man ſich mit üren deck
Do mit ſo mag ich wol beſchlieen
Wie wol ettlich hant drab verdrieen
Das/wo man ſcht alleyn fanacht
Das nyemer druß wurt recht andacht
Vnd wie wir ſchicken vnß ʒ gott
Loßt er vnß dick biß jn den dott
Die narrenkapp hat ang vnd nott
Vnd mag nit ſo vil rwen han
Das ſie doch blib die faen an
Man reifft ſie jn der karrwoch an