GW5048/B14
c6r
Wer
spricht das gott barmhertzig sy
Wer
]
Ver
GW5048
Der schmiert sich wol mit esels schmalß
Vnd hat die büchsen an dem halß
Der sprechen gtar / das got der her
So bermig sy / vnd zürn nit ser
Ob man ioch ettwan sünd volbring
Vnd wigt die sünden also gering
Das sünden ye sy gantz menschlich
Nn hab doch gott dz himelrich
Den gensen ye gantz nit gemacht
So hab man allzit sünd volbracht
Vnd voh nit erst von nüwem an
Die Bibel er ertzelen kan
Vnd ander sunst hystorien vil
Dar vß er doch nit mercken wil
Das allenthalb die stroff dar noch
Geschriben stat mit plag vnd rach
Vnd das got nie die leng vertrg
Das man in an ein backen schlg
Jr sprochen er doch wol verstat /
Wie wol sin barmung ist on moß
On zal / gewycht / vnentlich groß
So blibt doch sin gerechtikeit
Vnd strafft die sünd in ewikeit
An allen den die mir dnt recht
Gar offt biß in das fünfft geslecht
Man durch leß all historien gar
So mag man eben nemen war
c6v
Das gott hat manchen geslecht geton
Und durch dugent lossen vff gon
Das es gewachsen ist gar fast /
Aber wann tugent im gebrast
So hort ouch vff barmhertzikeit
Vnd wart der somen gantz zerstreyt
Durch alle keiser künig gar
Durch ander groß vnd nider stam
Wann es biß vff das höhst vff kam
Wann dann gttat tugent ab nam /
So hort ouch vff die gnad des herren
Jo will ich vester dir dis meren
Die dan die gröst was vff der erdt
Jn mosß dz gott selb kuntschafft gytt
Das grösser tugent niemans nit
Vff erden ye gebruchet hat
Des wol in gott sollch tugent lonen
Vnd vnderwarff in alle kronen
All rich der welt ouch verre landt
Vnd dett sin bermung in bekant
Aber so bald sie fyngen an
Von solcher tugent ab z lan /
Do ließ ouch gott sin bermung ab
Vnd ist zerschmoltzen wie der schne
Das man kum yetz sicht wie er stee
Gott wöll das er wider vff gee
Das gschicht on zwifel wann wir lont
Vnd von den schweren sünden stont
Vnd richten z den weg des herrn
Das vnser tugend sich werd meren
So hab ich ganctz kein zwifel dran
Gott sech vns gnedeklichen an
Vnd teil mit vns barmhertzikeit
Die er keim volck nie hat verseit
Gar dick das iudischvolck ab nam
Das es biß vff die trsen kam
Aber so bald sie sich bekerten
Vnd gte werck vnd dugent merten
So dett in gott syn bermung schin
Biß es z letst nit me möcht sin
Dann in der weg ist vndergangen
Sie haben dann den touff enphangen
Dann got nit loßt sin gerechtikeit /
Barmhertzikeit die leng nit stot
Wann gott gerechtikeit verlot /
Wor ist der himel ghört nit z
Den Gensen aber ouch kein k
Kein narr / aff / esel / oder schwin /
Kumb yemer ewiklich dar in /
Vnd was kört in des tüfels zal
Das nymbt in niemen vberal etc.
GW5048/B14
c6r
Der ſchmiert ſich wol mit eſels ſch⸗
V hat die büchſē ā dē halß (malß
Der ſpꝛechen gtar/das got der her
So bermig ſy/vnd ʒürn nit ſer
Ob man ioch ettwan ſünd volbꝛing
Vnd wigt die ſünden also gering
Das ſünden ye ſy gan mēſchlich
Nn hab doch gott dʒ himelrich
Den genſen ye gan nit gemacht
So hab mā aʒit ſünd volbꝛacht
Vnd voh nit er von nüwem an
Die Bibel er erelen kan
Vnd ander ſun hyoꝛīen vil
Dar vß er doch nit mercken wil
Das aenthalb die roff dar noch
Geſchꝛiben at mit plag vnd rach
Vnd das got nie die leng vertrg
Das man in an ein backen ſchlg
Gott i kein böhem oder datt
Ir ſpꝛochen er doch wol verat/
Wie wol ſin barmung i on moß
On ʒal/gewycht/vnentlich groß
So blibt doch ſin gerechtikeit
Vnd rafft die ſünd in ewikeit
An aen den die mir dnt recht
Gar offt biß in das fünfft geecht
Man durch leß a hioꝛien gar
So mag man eben nemen war
c6v
Das gott hat manchē geſlecht geton
Und durch dugent loen vff gon
Das es gewachſen i gar fa/
Aber wann tugent im gebꝛa
So hoꝛt ouch vff barmherikeit
Vnd wart der ſomen gan ʒerreyt
Voch an mit dauid/dar noch har
Durch ae keiſer künig gar
Dur ch flauianer/Anthoniner
Vnd durch dʒ gſlecht der karoliner
Durch ander groß vnd nider am
Wa es biß vff das höh vff kam
Wann da gttat tugent ab nam/
So hoꝛt ouch vff die gnad des her⸗
Io wi ich veer dir dis meren(ren
Die wile der Römer tugent werdt
Die dan die grö was vff der erdt
In moſß dʒ gott ſelb kūtſchafft gytt
Das gröer tugent niemans nit
Vff erden ye gebꝛuchet hat
Dann wile ʒ nam der Römer adt
Des wol in gott ſoch tugent lonē
Vnd vnderwarff in ae kronen
A rich der welt ouch verre landt
Vnd dett ſin bermung in bekant
Aber ſo bald ſie fyngen an
Von ſolcher tugent ab ʒ lan/
Do ließ ouch gott ſin bermung ab
Do mit ʒerging dar römer ab
Vnd i ʒerſchmolē wie der ſchne
Das man kum ye ſicht wie er ee
Gott wö das er wider vff gee
Das gſchicht on ʒwifel wa wir lōt
Vnd von den ſchwerē ſünden ont
Vnd richten ʒ den weg des herrn
Das vnſer tugend ſich werd meren
So hab ich ganc kein ʒwifel dran
Gott ſech vns gnedeklichen an
Vnd teil mit vns barmherikeit
Die er keim volck nie hat verſeit
Gar dick das iudiſchvolck ab nam
Das es biß vff die trſen kam
Aber ſo bald ſie ſich bekerten
Vnd gte werck vnd dugent mertē
So dett in gott ſyn bermung ſchin
Biß es ʒ let nit me möcht ſin
Dann in der weg i vndergangen
Sie haben dann den touff enphāgē
Wir warten onch des ſelben bſcheit
Dann got nit loßt ſin gerechtikeit/
Barmherikeit die leng nit ot
Wann gott gerechtikeit verlot/
Woꝛ i der himel ghöꝛt nit ʒ
Den Genſen aber ouch kein k
Kein narr/aff/eſel/oder ſchwin/
Kumb yemer ewiklich dar in/
Vnd was köꝛt in des tüfels ʒal
Das nymbt in niemen vberal ⁊cᷓ